Η ΚΙΝΗΣΗ (ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ) ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΣΤΑΣΗΣ | ΑΘΗΝΑ 2018

About This Project

Η γειτονιά μου στο Περιστέρι, η γυναίκα του Λοτ και το Natrum Muriaticum

Η δουλειά αυτή είναι ένα ατομικό project σε εξέλιξη, μια εγκατάσταση στο χώρο αποτελούμενη από ένα φωτογραφικό άλμπουμ και γλυπτά ειδώλια.

Το φωτογραφικό άλμπουμ αποτελείται από 100 φωτογραφικά στιλς, τοποθεσίες, σπίτια, κτήρια, δρόμους και πλατείες της περιοχής του Περιστερίου, τα οποία συνοδεύονται από μια σύντομη χειρόγραφη αφήγηση με αναμνήσεις από το κάθε μέρος. Παρουσιάστηκε αρχικά στο Αίθριο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, παράλληλα με την παρουσίαση του βιβλίου Νομαδική Αρχιτεκτονική – Περπατώντας σε ευάλωτα τοπία, στις 17  Οκτωβρίου του 2018.

Μια γλυπτική εγκατάσταση από ένα αλάτινο πεδίο με ειδώλια-ξόρκια που παρουσιάζω στην έκθεση City in pieces [Πόλη σε κομμάτια]. Επιμέλεια έκθεσης Κώστας Τζιμούλης-Γκίγκη Αργυροπούλου. Η έκθεση πραγματοποιήθηκε στο Οχτώ-Εργαστήριο κριτικής για την τέχνη και την πολιτική [Eight–critical institute for art and politics] και παρουσιάστηκε από τις 14 Ιουνίου έως τις 30 Σεπτεμβρίου του 2019 με παράλληλες εκδηλώσεις.

Λέξεις και όροι κλειδιά: νοσταλγία, πόλη, μνήμη, περιπλάνηση, καταγραφή, χαρτογράφηση, κίνηση, στάση, αποσπάσματα, ροκ κουλτούρα και πολιτική συνείδηση, αλητεία, αίσθηση του «ανήκειν», πάγωμα, στήλη άλατος, μητέρα, συντήρηση, ξόρκι, ομοιoπαθητική

Αναζητώντας τα πιο οικεία μου τοπία κάνω μια περιπλάνηση στην πρώτη μου γειτονιά, στο Περιστέρι. Καταγράφω μια σειρά από εικόνες, χαρτογραφώντας την περιοχή που με έχει χαρακτηρίσει πιο πολύ από όλες τις άλλες στις οποίες έχω ζήσει, πολιτιστικά, κοινωνικά και πολιτικά, στην συναισθηματική μου νοημοσύνη. Μέσα από μια αυτοβιογραφική ματιά, προσπαθώ να διακρίνω τα στρώματα της κουλτούρας που έχουν χαρακτηρίσει μιαν ολόκληρη γενιά, την γενιά μου, αυτήν της μεταπολίτευσης. Αυτή η προσπάθεια γίνεται ειδικότερα, σε αυτήν την εργατική συνοικία, το Περιστέρι, η οποία χτίστηκε και κατοικήθηκε κατά κύριο λόγο από εσωτερικούς μετανάστες. Αλλά και παλιότερα από εκείνους που ήρθαν κατατρεγμένοι από την Μικρασιατική καταστροφή. Τα παιδιά και τα εγγόνια τους έζησαν μια πιο σύγχρονη εποχή με ροκ κουλτούρα και πολιτική συνείδηση -έως και στράτευση-, σινεμά, φτιάχνοντας συγκροτήματα, κάνοντας γιορτές, συχνάζοντας στις πλατείες και τα ελάχιστα μπαρ της περιοχής, πηγαίνοντας σε συναυλίες στα σινεμά της, παίζοντας κιθάρα στα πάρκα της, συμμετέχοντας σε πολιτικές διαμαρτυρίες, φτιάχνοντας σύγχρονες υποκουλτούρες. Αυτή η κίνηση μου γίνεται με την αφέλεια που κουβαλά ένα παιδί, το παιδί που μεγάλωσε σε αυτά τα τοπία, με τους ανθρώπους της γειτονιάς, με την υγιή «αλητεία» της νεολαίας συχνάζοντας στα στέκια της εποχής.

Όλη αυτή η κίνηση, εναλλάσσεται με την ακινησία. Ενοχοποιώ και τα δύο, εγκαταλείποντας για τα καλά αυτήν την εποχή, που έτσι κι αλλιώς πουθενά σχεδόν στον τόπο που ξανα-επισκέπτομαι δεν μπορώ να αναγνωρίσω. Μέσα από αισθήματα έντονης νοσταλγίας, νοιώθω σαν τη γυναίκα του Λοτ, η οποία, κοιτάζοντας πίσω ενώ εγκαταλείπει το πιο οικείο της τόπο που καταστρέφεται και ανανεώνεται από μια νέα συνθήκη, ακινητοποιείται, γίνεται στήλη άλατος, καθώς εγκλωβίζεται σε καταστάσεις και εικόνες του παρελθόντος, της παιδικής και της εφηβικής ηλικίας, που χαρακτηρίζονται, εκτός από την αναζήτηση ασφάλειας σε μια ευρύτερη οικογένεια, από τρέλα, ορμή, παιχνίδι, ανακάλυψη, περιπλάνηση και έντονη κοινωνικότητα, χτίσιμο κοινών εμπειριών, και τέλος απόκτηση γνώσεων πάνω στη ζωή.

Στην ομοιοπαθητική θεραπευτική μέθοδο, το φάρμακο που συνήθως δίνεται για την θεραπεία στην  έντονη νοσταλγία – και όχι μόνο – είναι το αλάτι Natrum Muriaticum, το οποίο συνδέεται με την μητέρα και τη συντήρηση. Κατασκευάζω πολυάριθμα ειδώλια, ξόρκια, φτιαγμένα από αλάτι, σε μια προσπάθεια απεγκλωβισμού από το παρελθόν, ανθρώπων που λείπουν. Για την επόμενη περίοδο το σχέδιο είναι κατά την επίσκεψή μου σε κάθε τόπο θα συντρίψω ένα αγαλματίδιο επιτόπου, κάνοντας ένα προσωπικό, και συνάμα συλλογικό, τελετουργικό δημόσια.