ΟΙ ΝΕΟΙ ΒΕΝΕΤΣΙΑΝΟΙ – ΕΝΑ ΕΦΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ | Πρόγραμμα Ραντάρ | ΒΕΝΕΤΙΑ 2003

About This Project

Το έργο είναι μια γλυπτική εγκατάσταση που υλοποιήθηκε μετά από μια εικαστική έρευνα μέσω της αλληλεπίδρασης με τις τοπικές οικογένειες και τις αρχές της πόλης, καθώς πραγματοποιήθηκε μετά από τη τρίμηνή μου παραμονή στην πόλη της Βενετίας μέσα στο πλαίσιο του δια-πολιτισμικού Ευρωπαϊκού Προγράμματος Ραντάρ. Το μέγεθος του είναι 3,5m x 1,3m x 1,2m. Υλικό: ξύλινα πάνελ, εποξειδικό χρώμα, Plexiglas, αντλιοστάσιο, νερό, φωτογραφίες. Εκτέθηκε στο Πολιτιστικό Κέντρο Giudecca-Βενετία-Ιταλία από τον Ιούνιο έως τον Αύγουστο του 2003 (Δες τον κατάλογο)

Λέξεις και όροι κλειδιά: μνημειώδες, αναπαράσταση, θεατρικότητα

Η κατασκευή μου είναι ένας μορφολογικός συνδυασμός, μια γλυπτική σύνθεση σε κλίμακα, εμπνευσμένη από πολύ χαρακτηριστικά στοιχεία που συναντά κάποιος στη καθημερινότητα της βενετσιάνικης πραγματικότητας. Τα γνωστά πηγάδια που συναντάμε στις ανοιχτές πλατείες της πόλης (campi), άλλοτε πηγές ζωής για την πόλη, και τις στάσεις των πλοιαρίων (vaporretti) που μεταφέρουν τους κατοίκους αλλά και τους πολυάριθμους τουρίστες της. Οι φωτογραφίες απεικονίζουν τα πραγματικά παιδιά της πόλης, και μου δόθηκαν από τους ίδιους τους γονείς τους μετά από έρευνα για τις τοπικές γεννήσεις, σε συνεργασία με τον βρεφονηπιακό σταθμό “Barketta Blue”. Το γλυπτό φέροντας το υδάτινο στοιχείο, μετατρέπεται σε πηγή ζωής και συνάμα σε μήτρα και μαιευτήριο, σαν ένα αντικείμενο ομοιοπαθητικής μαγείας, ώστε πρώτον να αναδείξει το πρόβλημα υψηλής υπογεννητικότητας στην πόλη και γενικότερα στην Ιταλία, και δεύτερον αποτελεί μιαν υπόσχεση για τη μελλοντική ζωή των αυτόχθονων νέων κατοίκων της, σε αντίθεση με την αυξανόμενη εισροή τουριστών και εφήμερων κατοίκων χρόνο με το χρόνο. Όπως είναι γνωστό η Βενετία είναι μια πόλη μουσείο, μια πόλη τουριστών και εφήμερων κατοίκων. Λίγες είναι οι οικογένειες που αντέχουν να παραμείνουν εκεί και ν’ αναπτυχθούν σε μόνιμη βάση, λόγω του υψηλού κόστους ζωής και των δύσκολων συνθηκών διαβίωσης (πόλη σε διαδικασία αποσύνθεσης, πλημμύρες, κτλ.). Βλέπω την πόλη σαν ζωντανό οργανισμό. Εάν αυτός ο οργανισμός δεν θραφεί αρκετά, σύντομα θα αρχίσει να πεθαίνει. Εάν η κυκλοφορία του αίματος δεν ρυθμιστεί τότε οι αρτηρίες θα φράξουν και η καρδιά θα έχει ένα μόνιμο πρόβλημα. Από την αρχή της παραμονής μου στη Βενετία, αναρωτιόμουν τι ήταν η ζωή σε αυτή την -σε διαρκή αποσάθρωση- πόλη. Η Βενετία μου θυμίζει μια ηλικιωμένη κυρία που προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει την ομορφιά της με συνεχείς ανυψώσεις ενώ στέλνει τα παιδιά της στην εξορία. Παρουσίασα αυτό το νέο “αίμα”, τα νεογέννητα της Βενετίας, τα οποία θα “ταΐσουν” την πόλη και πάλι με τον τοπικό πληθυσμό και όχι μόνο με τουρίστες και προσωρινούς επισκέπτες, προσπαθώντας να δώσουν μια υπόσχεση για το μέλλον της πόλης. Κάνοντας ένα λογοπαίγνιο, «Ένα μνημείο για τη ζωή στη Βενετία» θα ήταν ένα έργο που αντιτίθεται στο πολύ γνωστό έργο του Thomas’ Mann «Θάνατος στη Βενετία».