ΠΛΕΓΜΑΤΑ και ΔΙΧΤΥΑ | ΒΑΪΜΑΡΗ 2004

About This Project

Ένα ατομικά σχεδιασμένο καλλιτεχνικό εγχείρημα, μια δημόσια παρέμβαση, μια επιτόπου προσωρινή εγκατάσταση σ’ ένα χώρο παιχνιδιού για παιδιά δίπλα στον κεντρικό χώρο στάθμευσης της πόλης, μεγέθους 12Χ33μ.,  καθώς και παράλληλη δράση, συνομιλώντας με τους περίοικους για το καλλιτεχνικό έργο αλλά και την ιστορία του τόπου. Χρησιμοποίησα για υλικά καρφιά, σπάγκο για αρχιτεκτονικές μετρήσεις, κιμωλίες, και χαρτιά, καθώς και για εργαλεία μια πυξίδα κι ένα σφυρί. Η διάρκεια της παρέμβασης ήταν 2 μήνες (Απρίλιος-Ιούνιος 2004). Παρουσιάστηκε στην περιοχή Stadionvorplatz στη Βαϊμάρη-Γερμανία τον Ιούνιο του 2004, και πραγματοποιήθηκε μέσα στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού προγράμματος Τέχνη στον δημόσιο χώρο και νέες καλλιτεχνικές στρατηγικές, καθώς και του σχεδιάσματος Στις παρυφές [An den Rändern], μιας συνεργασίας του πανεπιστημίου Bauhaus Uni-Weimar με την δημοτική αρχή της πόλης για την διαμόρφωση δημόσιων χώρων. Υπάρχει σε βίντεο-καταγραφή και ψηφιακές φωτογραφίες.

Λέξεις & όροι κλειδιά: Σίσυφος, καλλιτεχνική παραγωγή, παράδοξο, κοινότητα, γειτονιά, πλέγμα, μοντέρνος σχεδιασμός πόλεων, δίχτυ

Ο τόπος της δράσης μου γι’ αυτό το έργο ήταν ένας παιδότοπος, που βρισκόταν δίπλα στο κεντρικό χώρο στάθμευσης τουριστικών αυτοκινήτων και πούλμαν που επισκέπτονται καθημερινά την μνημειακή Βαϊμάρη. Κατά τη διάρκεια της δίμηνης, σχεδόν καθημερινής εργασίας μου σ’ αυτό το πεδίο, έφτιαχνα με την επιμονή του Σίσυφου, κάθε μέρα πλέγματα, καννάβους με αρχιτεκτονικό νήμα, βασισμένους στην αρχιτεκτονική διάταξη των γειτονικών κτιρίων, επιμελώς μετρημένους και με διαφορετική φορά κατεύθυνσης σύμφωνα με τα σημεία του ορίζοντα. Είχα ως αρχική αναφορά την πολεοδομική διάταξη των μοντέρνων πόλεων, όπως η Νέα Υόρκη κτλ. Τους αποτύπωνα γράφοντάς τους στην άσφαλτο με κιμωλία, ενώ χρησιμοποιούσα σαν εργαλεία την πυξίδα, το αρχιτεκτονικό νήμα μέτρησης, τη μεζούρα, σφυρί και τσιμεντόκαρφα με τα οποία σημείωνα τα σημεία μου στην άσφαλτο. Συγχρόνως και μεταφορικά, εκτός από καννάβους έφτιαχνα και «αόρατα δίχτυα», στην παράδοση που μου άφησε ο ψαράς παππούς μου, για να αδράχνω όχι ψάρια αλλά συγκινήσεις, για να αποκτώ εντυπώσεις από την ζωή της γειτονιάς και του τόπου, γεμάτη από την καθημερινότητα των κατοίκων αλλά και τις έκτακτες εμφανίσεις τουριστών και επισκεπτών της ιστορικής αυτής πόλης, οι οποίοι με ευχαρίστηση έπιαναν κουβέντα μαζί μου για την τέχνη και για άλλα θέματα.  Πολλοί από αυτούς ήταν οι ίδιοι ερασιτέχνες καλλιτέχνες, ή τεχνουργοί, και ακόμα περισσότεροι αρκετά υποψιασμένοι στα εικαστικά δρώμενα, έχοντας την γερμανική παιδεία. Η σχεδόν  καθημερινή βροχή έσβηνε το σχέδιο, έως ότου αποφάσισα να το φτιάξω με σκοινιά σαν την τελική μορφή του σχεδίου της δράσης αυτής. Σταδιακά έγινα μέρος του όλου “σκηνικού” της γειτονιάς.