Η Θεία ΒΜΧΡΦΑΜ ενώπιον με την Εύα (ή την παραμονή) της καταστροφής | WOMAN CASE | ΑΘΗΝΑ 2023

About This Project

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ: Η Θεία ΒΜΧΡΦΑΜ ενώπιον με την Εύα (ή την παραμονή) της καταστροφής – Ο ΛΟΓΟΣ: Συνεχίζοντας την αφήγηση – Η ΠΟΙΗΣΗ: Ένα ρέκβιεμ για δυο γυναίκες που χάθηκαν, στο πρότζεκτ , στον εκθεσιακό χώρο της ΑΣΚΤ Circuits and Currents, στην Αθήνα.

Ατομικά σχεδιασμένη πολυεπίπεδη δράση, η οποία παρουσιάστηκε στην ομαδική έκθεση/συμβάν/δράση/εργαστήριο WOMAN CASE [ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ], σε σύλληψη, επιμέλεια και κυρίως έκθεση έργων της αρχιτέκτονος και εικαστικού Ελένης Τζιρτζιλάκη.

Το συμβάν -έκθεση-εργαστήριο είναι γύρω από τις θηλυκότητες, την ανάδειξη της διαφορετικότητας των γυναικών, τον φεμινισμό και την οικολογία στην τέχνη. Προσκεκλημένες είναι οι: Ρούλα Κουβαρά, Πέγκυ Ζάλη, Ανθή Κοσμά, Μαίρη Ζυγούρη, Ντόρα και Ελίνα Θεοδοροπούλου, Ξένια Καλπακτσόγλου, Γιώτα Ιωαννίδου, Μαρία Θεοδώρου, Ασπασία Κουζούπη, Δανάη Μανωλέσου, Μπία Παπαδοπούλου, Βάνα Τεντοκάλη, Άννα Τσουλούφη-Λάγιου. Διάρκεια 20-30 Ιουνίου 2023.

Για τη δράση χρησιμοποίησα: φωτογραφικό και βιντεοσκοπημένο αρχειακό υλικό, στίχους από τραγούδια και συνεντεύξεις της Wendy O’ Williams (Chainshows, Shotguns and Rock’n’Roll), αποσπάσματα από τα κείμενα της Hélène Cixous (Το γέλιο της Μέδουσσας) και της Toni Morisson (βιβλίο Η δι-εκδίκηση της Barbie, συνέντευξη στην Anne Koennen 1980); κομμάτια από ηλεκτρικές συσκευές (τηλεόραση, ποδόλουτρο για πεντικιούρ, ηλεκτρική βούρτσα για μπούκλες, ηλ. Σκούπα, μασαζομηχανή), καθρέπτη, τσάντες, 50 ζευγάρια παπούτσια, κούκλα θεάτρου σε φυσικό μέγεθος, ρούχα, υφάσματα, 5 κιλά αλάτι, 6 αυγά, κ.άλ.

Τι κοινό μπορεί να έχει η Θεία ΒΜΧΡΦAΜ με την Wendy Ο’ Williams; Δύο σίγουρα: είναι και οι δύο νεκρές γυναίκες που απεχθάνονταν πολλά στον περίγυρό τους, μα αγαπούσαν και φρόντιζαν πολύ τους δικούς τους ανθρώπους ή/και τα ζώα, τον πλανήτη. Και σίγουρα δεν έζησαν όλη τους τη ζωή περιμένοντας τον θάνατο. Αλλά και οι δύο έζησαν σε μια κατάσταση αναμονής προς μιαν άλλη επίγεια ζωή, και ενώ η καθεμιά την αναζήτησε με τον δικό της μοναδικό τρόπο, μάλλον δεν την βρήκαν. Δεν εξέλιξαν όπως θα ήθελαν την προσωπική τους αφήγηση. Η Θεία ΒΜΧΡΦAΜ δεν το έκανε σίγουρα αυτό. Παρέμεινε κλεισμένη μέσα στην θαλπωρή της κουζίνας του «κουκλόσπιτού» της, απόλυτα εξαρτημένη από ένα απόντα-παρόντα σύζυγο και παιδιά, χωρίς προσωπικό εισόδημα, με πολύ ασθενές σώμα, ελπίζοντας όλη της την ζωή ότι θα άλλαζε την ζωή της, ότι θα κατάφερνε, να χειραφετηθεί, ώσπου έσβησε αργά, όχι πολύ μεγάλη. Ενώ, η Wendy έκανε ακριβώς το αντίθετο, απόλυτα απελευθερωμένη και χειραφετημένη αλλά και τελείως «τρελαμένη». Έκανε απολύτως ότι μπορούσε για να σπάσει τα στερεοτυπικά ταμπού που «σκότωσαν» και σκοτώνουν καθημερινά την Γυναίκα και την γυναικεία φύση, ακόμη και αυτήν την στιγμή, μέχρι τη στιγμή που δεν άντεξε την απλή καθημερινή ζωή, και βρήκε σωστό να βάλει μια σακούλα στο κεφάλι της, και ταΐζοντας σκιουράκια στο κοντινό της δάσος, να τινάξει τα μυαλά της μ’ ένα όπλο.

Μπορούμε να βρούμε όλες τις αντιδιαμετρικές διαφορές μεταξύ τους. Σίγουρα όμως παραμένουν δύο νεκρές γυναίκες. Τί θα συνέβαινε αν αυτές οι δύο περνούσαν χρόνο μαζί; Ποια θα ήταν η στιχομυθία τους;

Η δράση που σχεδίασα είναι ένα «αφελές» εικαστικό σκηνοθέτημα, μια επιτελεστική πράξη πάνω σε έναν φανταστικό διάλογο ανάμεσα σε δύο νεκρές γυναίκες. Ένας διάλογος ανάμεσα σε ένα πριν και ένα μετά, φτιάχνοντας έναν μεταβατικό χώρο «λεκτικού παιχνιδιού» και αντικειμένων, μια χωρική και ηχητική εγκατάσταση. Αναζητώντας το εδώ-και-τώρα, ανάμεσα στο ιδιωτικό και στο δημόσιο, στο μέσα και στο έξω, στο φαινόμενο και στο γίγνεσθαι, το έργο αυτό έρχεται να επαν-ενεργοποιήσει, να φωτίσει και ίσως να αλλάξει την αφήγηση της ζωής αυτών των δυο νεκρών γυναικών (ή/και όσων γυναικών μπορέσουν να αλλάξουν σημείο προσοχής). Όλα αυτά γίνονται μέσα από τον λόγο των δύο γυναικών, εκείνον που άφησαν και δεν άφησαν, αλλά κι εκείνο το λόγο που φανταζόμαστε ότι θα μπορούσαν, και μπορούν να φτιάξουν στην φανταστική μου ιστορία.

Αυτός ο διάλογος, ίσως μας βοηθήσει να καταλάβουμε κάποια κομβικά τραύματα που οδηγούν τον γυναικείο πληθυσμό τόσους αιώνες στην δυστυχία της καταπίεσης, της απαξίωσης και της λησμονιάς της πραγματικής άγριας φύσης του ανθρώπου. Η ντροπή, τα ταμπού, ο διαχωρισμός, το δέντρο της γνώσης, το πέπλο της παρθενίας, το τραύμα, και πολλά άλλα.