ΚΟΥΒΟΥΚΛΙΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ | Metamorphose Kabinen | ΒΑΪΜΑΡΗ 2003

About This Project

Μια παρέμβαση στον δημόσιο χώρο, (στον πεζόδρομο της κεντρικής αγοράς της Βαϊμάρης), μια εφήμερη γλυπτική εγκατάσταση & μια δημόσια επιτέλεση, με τελικό καλλιτεχνικό προϊόν ένα αρχειακό έργο βίντεο. Τα υλικά που χρησιμοποίησα ήταν ξύλο και έτοιμα προϊόντα καθημερινής χρήσης (καθαριστικά, καρέκλα, εφημερίδες και περιοδικά, καφετιέρα, φλιτζάνια, ποτήρια και άλλα παρόμοια). Μέγεθος εγκατάστασης 4,4μ Χ 1μ Χ 2,3μ. Τελεστές και πρωταγωνιστές της δράσης ήταν οι φοιτητές Αρχιτεκτονικής του Μπάουχάους: Άννε Μπάκε [Anne Bake], Σουζάνε Κίντατ [Susane Kintat], Ρόμπερτ Κόμπελτ [Robert Kobelt], Ματίας Χέσνερ [Mathias Häßner]. Κατασκευαστές του κουβουκλίου ήταν οι φοιτητές Αρχιτεκτονικής του Μπάουχάους: Σουζάνε Κίντατ [Susane Kintat] & Μίκαελ Νίκε [Michael Nicke]. Η παραγωγή του έργου έγινε χρηματοδοτούμενη μέσα στο πλαίσιο του διεθνούς προγράμματος Το Σχεδίασμα Ραντάρ-Συνδέοντας την Ευρώπη – Δημιουργικό ανθρώπινο εργαστήριο σε Ευρωπαϊκές πόλεις (2002-2004). Εκτέθηκε στο ετήσιο καλλιτεχνικό φεστιβάλ της Βαϊμάρης-2003 [Kunstfest–Weimar] “Mimikry” [Μίμηση], καθώς και στο Κάστρο του Ettersburg, για την καταληκτική έκθεση των καλλιτεχνικών έργων του σχεδιάσματος Ραντάρ στην Βαϊμάρη, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2003, στην Γερμανία. Το βίντεο βραβεύτηκε με το 2^ο βραβείο Ονούφρι, αφού εκτέθηκε στην Εθνική Πινακοθήκη των Τιράνων στην Αλβανία το 2007. Ευχαριστίες σε όλες και όσους συμμετείχαν στην κατασκευή και στην επιτέλεση του έργου.

Λέξεις & όροι κλειδιά: εργασία, επάγγελμα, θέατρο, επιτέλεση, αρχιτεκτονικός χώρος, 2 και 3 διαστάσεις, ιδιωτικό και δημόσιο, φωτογραφία & εικαστικός χώρος, καθημερινότητα, περσόνα, ρόλος, δράση, πορτραίτο,

Είναι δυνατό να συνειδητοποιήσει κανείς τον εαυτό του κατά τη διάρκεια μιας κατάστασης στην οποία είναι υποχρεωμένος να λειτουργήσει σύμφωνα με συγκεκριμένους κανόνες; Συνειδητοποιούμε τους χωρικούς και χρονικούς φραγμούς στη καθημερινότητα μας; Και μπορούμε άραγε να εκτείνουμε τα όριά μας ώστε αν απελευθερωθούμε από την ρουτίνα; Στο έργο, βλέπουμε την μηχανή λήψης να αδράχνει εικόνες από κάποιους φαινομενικά ιδιωτικούς χώρους που γίνονται δημόσιοι. Τέσσερα πρόσωπα τοποθετημένα σε μια κατασκευή από τέσσερα ξεχωριστά δωμάτια μοιάζουν να επιτελούν τετριμμένες δράσεις. Στην αρχή καθαρίζουν τον χώρο τους, ετοιμάζουν καφέ  και τον σερβίρουν, ξεκουράζονται. Οι τελεστές ανταλλάσσουν θέσεις κάθε μισή ώρα, ανταλλάσσοντας και απασχόληση μ’ αυτό τον τρόπο, επικοινωνώντας μεταξύ τους. Με αυτόν τον τρόπο φτιάχνω το πορτραίτο τεσσάρων κοινών ρόλων καθημερινότητας που “διαδραματίζονται” στο σύνολο “Καφε-Μπαρ”: του καθαριστή, του καφετζή, του σερβιτόρου, και του ατόμου που ξεκουράζεται και απολαμβάνει τον καφέ του. Διάλεξα αυτούς τους συγκεκριμένους ρόλους για να αναπαραστήσω κάποιες βασικές δραστηριότητες της ζωής του εργαζομένου. Αυτή η δουλειά εγκαταστάθηκε για ένα απόγευμα σ’ έναν δημόσιο χώρο της πόλης της Βαϊμάρης. Αρχικά, είχα σαν σκοπό να εμπλέξω το κοινό στο προσφερόμενο θέαμα, συνυφαίνοντας την ιδέα του τι είναι δημόσιος και τι ιδιωτικός χώρος. Η εγκατάσταση περιείχε αντικείμενα κοινής χρήσης και οι τελεστές της δράσης καλούνταν να εγκαινιάσουν στο κοινό διάφορους τρόπους χρήσης του χώρου αυτού και των αντικειμένων που είχα βάλει εκεί μέσα, επεκτείνοντας απ’ την άλλη το χωρικό πλαίσιο και τα χρονικά όρια του πορτραίτου, όπως αυτό γίνεται αντιληπτό καλλιτεχνικά. Τελικά, ο στόχος δεν ήταν να (εξ)υπηρετήσουμε το κοινό αλλά να το μπερδέψουμε και να κάνουμε ατοπήματα, προσκαλώντας το να συμμετέχει στη δραστηριότητα μας, να μπει, τελικά, στο “πορτραίτο”. Με την ώρα, οι δράσεις γίνονται κοινωνική δραστηριότητα. Μέσα από το εποπτικό μάτι οι τέσσερις χώροι δεν ξεχωρίζουν αλλά ενοποιούνται σε μια εικόνα. Βλέπουμε όσο περνά η ώρα τις δραστηριότητες να εκτείνονται έξω από το προσδιορισμένο πλαίσιο της κατασκευής, σαν να εκτείνονται και οι υπάρξεις των ατόμων στο ευρύτερο δημόσιο χώρο. Σταδιακά η εγκατάσταση γίνεται κάτι σαν παιχνιδότοπος, ή ένα πειραματικό εργαστήριο, με τους τελεστές να αυτοσχεδιάζουν χρησιμοποιώντας τα αντικείμενα και το χώρο με παράδοξο  και μη λειτουργικό τρόπο. ‘Έτσι ανακαλύπτοντας την πραγματικότητά τους στο “εδώ και τώρα”, μέσω του ρυθμού του τελετουργικού και του “παιχνιδιού”, απελευθερώνονται από την περσόνα, από τον σκοπό του κοινωνικού ρόλου που τους έχει τεθεί να υπηρετούν. Το έργο ασχολείται με το φως σε μια συμβολική σχέση, με τη συνειδητοποίηση του ίδιου του υποκειμένου, την πραγματοποίηση της εσωτερικής και κοινωνικής του ύπαρξης μέσα από την καθημερινή του κοινωνική δραστηριότητα φτάνοντας στο σημείο να υπερπηδήσει τον κανόνα και να γίνει δημιουργικό άτομο με τον δικό του τρόπο.